Αυτό δεν είναι ένα απλό μπλουζάκι.
Είναι πρόσκληση. Εισιτήριο. Δήλωση συμμετοχής.
Είναι το “πάμε κάπου να γίνει χαμός” του Ιουλίου.
Γιατί εσύ δεν πας απλά σε φεστιβάλ.
Είσαι “Φορ Δε Φεστιβαλς”!
Το έχεις στο αίμα σου:
Ακούς το πρώτο βιολί και σε πιάνει φαγούρα στα γόνατα.
Μυρίζεις σουβλάκι από 3 χωριά πιο πέρα και λες: «πρέπει να ‘ναι καλό, έχει ουρά».
Ξεκινάς για 2 ωρίτσες και τελικά χορεύεις Ικαριώτικο μέχρι να δεις ήλιο.
Το πανηγύρι δεν είναι event. Είναι test αντοχής.
Νερό; Όχι. Τσίπουρο.
Ξεκούραση; Όχι. Ξεσάλωμα.
Line-up; Όχι. Ο ξάδερφος του ξάδερφου που παίζει λαούτο και δίνει πόνο.
Αν έχεις βρεθεί να χορεύεις ανάμεσα σε γιαγιάδες και πιτσιρίκια που κοιμούνται σε καρέκλες, τότε ξέρεις:
Αυτό δεν είναι μουσική. Είναι τρόπος ζωής.
Οπότε… βάλε το μπλουζάκι.
Φόρα χαμόγελο.
Πιάσε χέρι-χέρι με το μπάρμπα δίπλα σου.
Και μπες στον κύκλο.
